Γιατί τόση στενομυαλιά...??

Απλές και μικρές προτασούλες...

1) Στα φοιτητικά κινήματα των περασμένων χρόνων αλλά και μέσα στον δεκέμβρη τα ενωτικά πλαίσια της Αριστεράς στις συνελεύσεις,μας βοήθησαν να πετύχουμε πράγματα ναι η όχι??Αν κατέβαινε ένα πλαίσιο των Αριστερών Σχημάτων,άλλο των ΕΑΑΚ,άλλο πχ των ΔΑΡΑΣ κτλ κτλ θα παίρναμε τ'αρχίδια της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ ή όχι?Άρα η ενότητα της Αριστεράς είναι ή δεν είναι χρήσιμη αν θέλουμε να πετύχουμε πράγματα?

2)Από το να περιμένουμε να σκάσει κάποιο κίνημα από μόνο του (όπως περιμένει ο συνταξιούχος το ΕΚΑΣ) και μετά να δράσουμε ενωμένα,γιατί να μην πάμε αυτήν την ενότητα ένα βήμα παραπάνω ώστε να μπορούμε να πυροδοτούμε τα κινήματα αντί να τα περιμένουμε?Γιατί να μην συσπειρωθούν όλες οι Αριστερές παρατάξεις στο ίδιο "μέτωπο συνεργασίας" και να δημιουργήσουν πιο μόνιμους και δυνατούς δεσμούς από αυτούς που δημιουργούνται όταν απλώς κατεβάζεις 5 φορές κάθε 2 χρόνια κοινά πλαίσια?

3)Ειλικρινά πιστεύετε πως αν εγώ είμαι Μαοικός και σεις Λενινιστές η οτιδήποτε άλλο,δεν μπορούμε να συνεργαστούμε απέναντι στα προβλήματα του σήμερα?Δεν μπορούμε να συνεργαστούμε όταν μας γαμάνε Παιδεία,Υγεία,Εργασία,Ασφαλιστικό,Δικαιώματα,Δημοκρατικές ελευθερίες κτλ κτλ??Ως πότε θα μπαίνει ο φοιτητής στο Πανεπιστήμιο και θα βλέπει 4 ή 5 τραπεζάκια αριστερών παρατάξεων, ή θα μπαίνει στην συνέλευση και θα ακούει τους αριστερούς να τσακώνονται μεταξύ τους για το πολιτικό περιεχόμενο του πλαισίου και αν είναι αρκετά προχωρημένο ή όχι??

Γι'αυτό λοιπόν έχω συσπειρωθεί στις δυνάμεις τις ΑΡ.ΕΝ. !Γιατί όπως έχω ξαναπεί "Αν δεν μοιραστούμε κοινούς αγώνες θα μοιραστούμε κοινές ήτες"...

Παραθέτω και την τελευταία διακύρηξη της ΑΡ.ΕΝ για να βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του.

ΔΙΑΚΥΡΗΞΗ ΑΡ.ΕΝ.